Η νέα σεζόν έχει ξεκινήσει με απίστευτη ενέργεια, πίεση ένθεν και ένθεν, αλλά και μία ανομολόγητη αλλά εμφανή ανάγκη να… προκάμουμε! Τι να προκάμουμε; Θα σας γελάσω, αλλά σίγουρα πρέπει να πάμε γρήγορα. Γιατί όμως;
Πριν λίγες μέρες, είχα συναντήσει τον CEO μεγάλης πολυεθνικής στο ΙΤ, και όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η συζήτηση ξεκίνησε από το “πως βλέπεις τα πράγματα”; “τι λέει η αγορά”; κ.λπ.
Managing Director
Social Handlers
Προς μεγάλη μου έκπληξη (αφού θεωρούσα πως η δική μου ματιά μάλλον είναι λίγο αιρετική), ο συνομιλητής μου φάνηκε να συμφωνεί πλήρως με την τοποθέτησή μου! Ποια ήταν αυτή; Ότι η αγορά φαίνεται να έχει μπει σε έναν αγώνα δρόμου, σαν να προσπαθεί να προλάβει κάτι. Υπάρχει ένας οργασμός από νέα projects, πρωτοβουλίες και απαιτήσεις που πρέπει να υλοποιηθούν ή να καλυφθούν αντίστοιχα, περίπου σαν να μην υπάρχει αύριο.
Το ότι αυτή η αίσθηση υπάρχει, είναι γεγονός. Σε αυτό δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς. Το “γιατί” από την άλλη μεριά, είναι λίγο πιο tricky. Η δική μου εξήγηση (και του CEO) είναι η εξής: Έχουμε συγκεντρώσει (ας είναι καλά τα media) μία σειρά από αρνητικές προσδοκίες για το άμεσο μέλλον, που χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε, επηρεάζουν το παρόν.
Από τη μία έχουμε την Τουρκία να “ψάχνεται” για πόλεμο, από την άλλη τον πόλεμο στην Ουκρανία να μην δείχνει κανένα σημάδι κάμψης, παράλληλα βλέπουμε μία ξεκάθαρη αύξηση στο κόστος των περισσότερων προϊόντων, και τέλος, έχουμε και το άγχος της τιμής της ενέργειας που κάνει τα δικά της κόλπα.
Βάζοντας όλα τα παραπάνω σε ένα άκρως “Κασσανδρικό” πακέτο, δεν είναι δύσκολο να είναι κανείς λίγο επιφυλακτικός. Από την άλλη, η οικονομία τρέχει και προγράμματα όπως το RRF είναι εδώ! Επομένως τι κάνουμε; Πολύ απλό: Ό,τι περισσότερο μπορούμε, τώρα που μπορούμε!
Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να μηδενίσω τις ανησυχίες που περιέγραψα προηγουμένως, αλλά παράλληλα, αυτή η δαιμονοποίηση μάλλον βολεύει για να πουλήσουμε κανένα φύλλο ή κανένα visit, παρά κάτι περισσότερο. Για παράδειγμα, από 10 χρονών, θυμάμαι να είμαστε στα πρόθυρα του πολέμου με την Τουρκία, και ακόμα και όταν το ποτήρι ξεχείλισε (βλ. Ίμια), προφανώς και δεν υλοποιήθηκε.
Αντίστοιχα, δεν πρόκειται να σταματήσει η ζωή μας επειδή αυξήθηκαν οι τιμές, όπως δεν σταμάτησε σε πολύ χειρότερες περιπτώσεις και μάλιστα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν.
Σε κάθε περίπτωση, είναι άλλο πράγμα να είσαι ενήμερος και προσεκτικός, σχεδιάζοντας κάθε σου βήμα λαμβάνοντας υπόψιν τις εκάστοτε συγκυρίες, και άλλο πράγμα να βρίσκεσαι σε πανικό. Αυτό ίσως βολεύει κάποιους, ίσως απλά να γίνεται επειδή ως έθνος μάς αρέσει να καταστροφολογούμε. Το ίδιο κάναμε με την οικονομική κρίση, το ίδιο κάναμε με τον Covid, το ίδιο κάνουμε και τώρα.
Η γνώμη μου είναι: “Αρκετά”! Ας ωριμάσουμε πια και ας δούμε τα πράγματα όπως είναι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.