Έχουμε μιλήσει αρκετές φορές για το έλλειμα ανθρώπων στον χώρο της τεχνολογίας, και ειδικά στους πιο τεχνικούς τομείς όπως software engineers, developers κ.λπ. Πάντοτε λέγαμε ότι “υπάρχει πρόβλημα”, αλλά ποτέ δεν το είχαμε δει στην πραγματική του διάσταση όπως όλα δείχνουν…
Πρόσφατα, είχα δύο παντελώς ανεξάρτητες συζητήσεις, μία με κορυφαίο στέλεχος από (πολύ) μεγάλο όμιλο, και μία με τον ιδιοκτήτη ενός (αρκετά) μεγάλου integrator.
Και στις δύο περιπτώσεις, προέκυψε το εξής θέμα: «Φέτος, δεν φτάσαμε εκεί που θα μπορούσαμε (σ.Σ. ευφημισμός του ‘δεν πιάσαμε τον στόχο’), επειδή δεν είχαμε ανθρώπους να υλοποιήσουν έργα που είχαμε ήδη κλείσει»!
Μάλιστα…
Managing Director Social Handlers
Μιλάμε πλέον, κυριολεκτικά παρακαλώ, για χαμένα λεφτά! Η έλλειψη προσωπικού (και ταλέντου ειδικότερα θα προσέθετα), δεν είναι πλέον απλά ένα θεωρητικό πρόβλημα. Έχει ήδη μετατραπεί σε μία πολύ σημαντική τροχοπέδη, τόσο για τις ίδιες τις επιχειρήσεις που -κυριολεκτικά- χάνουν χρήματα, όσο και για την εξέλιξη του κράτους το οποίο δυσκολεύεται να προχωρήσει πολύ σημαντικά έργα όπως (προφανώς) το RRF.
Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση, μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει. Να βελτιωθεί, και μάλιστα άμεσα, είναι απλά αδύνατον.
Τι κάνουμε λοιπόν; Υπάρχει λύση;
Η σύντομη απάντηση είναι… όχι! Και δεν υπάρχει λύση για δύο απλούστατους λόγους:
- Πρώτον, επιλέγαμε να αγνοούμε το πρόβλημα επί δεκαετίες, ακριβώς όπως κάνουμε με το περιβάλλον (βοήθειά μας).
- Δεύτερον, το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και όχι τοπικό.
Με το RRF να βρίσκεται πρακτικά στον αέρα, αλλά και μία σειρά από άλλα έργα να τίθενται πλέον εν αμφιβόλω, προσωπικά θεωρώ βέβαιο ότι η Ε.Ε. θα αρχίσει να δίνει διάφορες παρατάσεις (και ας λέει το αντίθετο), ενώ παράλληλα θα αρχίσουμε να εξετάζουμε διάφορες “λύσεις” όπως την ανάθεση έργων σε ξένες εταιρείες.
Αυτό βέβαια, σαφώς και δεν είναι μία πραγματικά αποδεκτή λύση, αλλά σίγουρα είναι καλύτερη από τη… μη λύση!
Ακόμα κ’ έτσι όμως, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Σε καμία περίπτωση δεν είναι “βέβαιο” (πολλώ δε μάλλον “σίγουρο”) ότι μπορείς να πας στη Γερμανία, στην Ιταλία ή φυσικά στην Ινδία και να γυρίσεις με 3.000 developers έτοιμους να αλλάξουν τον χάρτη της τεχνολογίας στην Ελλάδα.
Θεωρώ λοιπόν ότι θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι τα κάναμε μαντάρα, ότι η κατάσταση δεν σώζεται όπως τουλάχιστον θα θέλαμε, και αυτό που απομένει είναι να αναλάβουμε δράση για το μέλλον. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε άρδην τον τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε τα παιδιά μας, να εκσυγχρονίσουμε τα απαρχαιωμένα προγράμματα σπουδών, και -κυρίως- να φέρουμε την αγορά πολύ πιο κοντά στα Πανεπιστήμια. Μέσα στα Πανεπιστήμια, με προτάσεις και δράσεις που αφενός θα βοηθούν ως προς τα μαθήματα και τις δεξιότητες που είναι απαραίτητες, αφετέρου θα συνδέουν την αγορά με τους φοιτητές, πριν καν οι τελευταίοι αποφοιτήσουν.
Α, και για να μην ξεχαστώ… ένα τελευταίο σχόλιο. Με δεδομένη την έλλειψη που περιγράφω, είναι προφανές ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι πλέον περιζήτητοι και καθίστανται ολοένα και πιο καλοπληρωμένοι.
Αυτό σημαίνει ότι είναι καιρός να βάλουμε το χέρι στην τσέπη ως εργοδότες. Οι “χρυσές” εποχές της “γαλέρας” έχουν τελειώσει! Ίσως μέχρι να έρθουν οι επόμενες, με τη διαφορά ότι μέχρι τότε θα πρέπει να υπάρχει επιχείρηση…