Μιλώντας στο παρελθόν με τον διευθύνοντα σύμβουλο μίας εκ των μεγαλυτέρων πολυεθνικών στη χώρα μας, μού είχε εκμυστηρευτεί ότι σε “μαγαζιά σαν αυτό, πολλές φορές κρατάς το τιμόνι και το νοιώθεις να γυρίζει μόνο του”.
Αυτό ήταν και το μεγάλο παράπονο του επικεφαλής της εταιρείας, ο οποίος λίγο αργότερα πήρε μεταγραφή για την ίδια θέση σε άλλο πολυεθνικό καράβι, όπου το τιμόνι ναι μεν γύριζε μόνο του κατά καιρούς, αλλά όχι τόσο συχνά…
Αυτή η κουβέντα, ήρθε… μοιραία στο μυαλό μου, όταν κοίταγα το θέμα της Blue Soft & IT που μπορείτε να βρείτε στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας. Η Blue Soft & IT είναι το παιδί ενός δικού μας ανθρώπου, του Γρηγόρη Ιωαννίδη. Φυσικά, οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε ήδη τον Γρηγόρη από την εποχή του στην Altec, αλλά και από την αντίστοιχη -και πλέον πρόσφατη- στη Symantec.
Και μόνο από αυτά τα δύο ονόματα, είναι σαφές ότι αν μη τι άλλο, ο Γρηγόρης γνωρίζει καλά από διανομή και από security. Στην πραγματικότητα, αυτό το απέδειξε έμπρακτα κατά τη θητεία του στη Symantec, αναβαθμίζοντας θεαματικά τη θέση της εταιρείας στο retail (όντας υπεύθυνος για τα consumer προϊόντα), εκτοξεύοντας τις πωλήσεις, και ανταμειβόμενος με regional ρόλο, λίγες μέρες προτού… το μαγαζί κλείσει!
Ακατανόητο; Ναι. Ανέλπιστο; Προφανώς ναι. Πλήρως αποσυνδεδεμένο από όλες τις προηγούμενες κινήσεις; Και πάλι ναι.
Αυτό ακριβώς είναι το θέμα με το τιμόνι που κουνιέται μόνο του… Ακόμη και αν έχεις οδηγήσει το καράβι σε νέους θησαυρούς, αυτό μπορεί κάλλιστα να αλλάξει ρότα και να οδηγηθεί (και μάλιστα εσκεμμένα) σε ξέρα! Το γιατί, μόνο η Symantec μπορεί(;) να το απαντήσει, αλλά η απόφασή της αφορούσε τη συνολική της στρατηγική και ήρθε όχι απλά χωρίς προειδοποίηση, αλλά και αγνοώντας το τι είχε γίνει (ή επιτευχθή) ανά χώρα.
Κατά πολλούς -και εν μέρει δικαίως μέχρι πριν λίγα χρόνια- αυτό το αυτόματο τιμόνι, δεν ήταν πρόβλημα (όσο και αν σε εκνεύριζε), αλλά μία… ασφάλεια! Αφενός, τα μεγάλα μυαλά στο Αμέρικα (ή οπουδήποτε αλλού), δεν μπορούν να κάνουν λάθος αφού αμείβονται με εκατομμύρια, αφετέρου, ακόμη και αν κάνουν βλακεία, εγώ είμαι καλυμμένος αφού απλά εκτελώ εντολές!
Αμ, δε! Όπως αποδείχθηκε σε πάμπολλες περιπτώσεις, καμία ασφάλεια δεν υπάρχει και η σοφία απουσιάζει από πάμπολλες αποφάσεις…
Εξού και η ερώτηση: Εάν είναι έτσι, γιατί να χαρίσω την ευελιξία μου; Εάν πρόκειται να κριθώ ούτως ή άλλως, να μην το κάνω τουλάχιστον με τους δικούς μου όρους;
Κάπως έτσι (πιστεύω ότι) σκέφθηκε και ο Γρηγόρης Ιωαννίδης, δημιουργώντας την Blue Soft & IT. Βρήκε έναν συνεργάτη με πολύ καλό προϊόν (BitDefender), ανέλαβε το ρίσκο ζητώντας τον έλεγχο της στρατηγικής σε κάθε επίπεδο, και… ξεχύθηκε στην αγορά. Σε χρόνο… μηδέν έχει ήδη εξασφαλίσει τις συμφωνίες διανομής, έχει προετοιμάσει το έδαφος στο δίκτυο συνεργατών, και έχει κάνει την εμφάνισή του και στο retail.
Ακολουθώντας την πεπατημένη του αυτόματου πιλότου, αυτές οι διαδικασίες θα έκλειναν (εάν έκλειναν) σε περισσότερο από έναν χρόνο, ενώ βασικές επιλογές για το go to market θα έμεναν σε συζητήσεις επί μήνες, αντί να αποφασισθούν εδώ και τώρα.
Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν το εγχείρημα θα στεφθεί με επιτυχία (δεν θα ανησυχούσα ιδιαίτερα πάντως), αλλά το αναφέρω όχι για να το διαφημίσω ή κάτι ανάλογο. Το αναφέρω για δύο λόγους:
- Διότι το εν λόγω παράδειγμα δείχνει τη διαφορά ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
- Διότι αυτή η προσπάθεια είναι -μεταξύ άλλων- αποτέλεσμα της κρίσης: Είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να κάνει κάποιος για να πάρει την τύχη στα χέρια του και να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία. Ακόμη και αν δεν τα καταφέρει, θα έχει προσπαθήσει και μάλιστα με τους δικούς του όρους.
Εάν, δε, τα καταφέρει, θα μπορεί να απολαύσει μία από τις μεγαλύτερες μουσικές επιτυχίες όλων των εποχών: Frank Sinatra, My Way.