Το τελευταίο διάστημα, έχω σχεδόν βαρεθεί (ΟΚ, χωρίς το «σχεδόν») να ακούω για startups και να βλέπω διάφορες πρωτοβουλίες για «στήριξη», «εκκολαπτήρια», «θερμοκοιτίδες», «angels» (σε διάφορα χρώματα), «mentors» κ.λπ.
Δεν λέω, καλά όλα αυτά, αλλά σε τελική ανάλυση, κάπως, κάπου, θα πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τη φιλοσοφία και να δώσουμε βάρος στην ουσία.
Η ουσία λοιπόν, είναι ότι πρόκειται για επιχειρήσεις. Το startup δεν είναι κάτι άλλο από μία sexy λέξη για το «νεοσύστατη» και τίποτε περισσότερο. Βέβαια, με βάση τα κελεύσματα των καιρών, το επίθετο αυτό έρχεται να υπονοήσει διάφορα άλλα επιπλέον (χωρίς απαραίτητα κάποια λογική), όπως για παράδειγμα το ότι πρόκειται για την ιδέα που θα αλλάξει τον κόσμο, ότι υπάρχει εξωστρέφεια, ότι η τεχνολογία είναι στο DNA της κ.λπ.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι τα ποσοστά… «θνησιμότητας» είναι εξαιρετικά υψηλά. Μόλις οι μισές startup τα καταφέρνουν τα πρώτα δύο χρόνια, και περίπου 1 στις 3 μετά από μία πενταετία. Φυσικά, δεν συζητάμε για το αν βγάζουν «τόνους» λεφτά (κάποιες το κάνουν πάντως). Περιοριζόμαστε στην επιβίωση.
Μέσα στη δεκαετία, που για τους περισσότερους αποτελεί και την πλέον σοβαρή ένδειξη ως προς την αντοχή μίας επιχείρησης, το 90% με 96% αποτυγχάνει, αφήνοντας κατά μέσο όρο μόνο 1 στις 20 πάλαι ποτέ startups, στον επιχειρηματικό στίβο.
Από την άλλη μεριά, έχουμε τους… δεινόσαυρους. Δεινόσαυρους σαν την Microsoft, την IBM, την Oracle, τη Xerox κ.α. Πρόκειται για δυσκίνητα όντα, συνήθως γεμάτα… εντροπία που καθυστερεί κάθε τους κίνηση, αλλά και αδράνεια που αψηφά κάθε αντίσταση.
Όπως μου είπε παλαιότερος CEO ενός εκ των προαναφερθέντων δεινοσαύρων, το καράβι στρίβει δύσκολα και κινείται αργά. Αλίμονο όμως σε όποιον βρεθεί μπροστά του. Δύσκολα σταματάει…
Αυτοί λοιπόν, οι «παλιοί», έχουν άλλα όπλα στη φαρέτρα τους. Είναι too-big-to-fail αφενός, ενώ τους περισσεύει muscle ώστε απλά να εξαγοράσουν (γιατί στο να δημιουργήσουν συνήθως χωλαίνουν), ό,τι τους λείπει.
Έτσι, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι το όνειρο όλων των startups (ασχέτως με το τι ισχυρίζονται στα διάφορα events), δεν είναι να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά να εξαγοραστούν από κάποιον δεινόσαυρο!
Σε αυτό το σπορ (των εξαγορών), επιδίδονται σχεδόν όλοι οι παλαιοί παίκτες, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο, και ούτε στην ίδια έκταση. Εταιρείες όπως η Google, η Microsoft και η Oracle, εξαγοράζουν τα πάντα-όλα, κάποιες άλλες όπως η SAP, η Dell και η Cisco παρουσιάζονται λίγο (αλλά λίγο όμως) πιο στοχευμένες, ενώ υπάρχει και μία κατηγορία όπως αυτή της IBM, που το πλάνο είναι εξαιρετικά συγκεκριμένο και σαφές από πολύ νωρίς.
Κοντά σε αυτήν την κατηγορία, θα βάλω και τη Xerox, η οποία αφενός είναι πιο εκλεκτική στις κινήσεις της, αφετέρου δεν διστάζει να διορθώσει τα πράγματα εάν κάτι δεν δουλέψει όπως αρχικά υπολογίζονταν.
Αυτή η «συνεσταλμένη» στρατηγική μπορεί να φαίνεται λιγότερο cool ή λιγότερο sexy σε κάποιους θερμόαιμους (αυτούς που είναι έτοιμοι να ρισκάρουν με τα λεφτά των… άλλων), αλλά είναι αυτή ακριβώς η στρατηγική που έχει φτάσει τη Xerox στα 111 χρόνια(!), και τη Xerox Ελλάς στα 45.
Και η πραγματική οικονομία, έχει ανάγκη από τέτοια σταθερότητα, ειδικά στη χώρα μας. Συγχαρητήρια και χρόνια πολλά λοιπόν, και εύχομαι όλοι εμείς οι πιο «νέοι» να μπορέσουμε να γιορτάσουμε την ίδια επέτειο.